graf Gerard Reve

Helden aller landen verenigt u en sterft te Machelen!

Vorige week berichtte ik er al over maar vandaag wordt de schilder Roger Raveel (1921-2013) begraven op het oude kerkhof van Machelen aan de Leie. En de grote Gerard Reve (1923-2006) blijft voorlopig dus slechts geflankeerd door één jonge held, eenzaam liggen op het ereveld van het nieuwe kerkhof. Oud en eenzaam. Op dat ruim bemeten veld waar het altijd lijkt te waaien.

Het eerste bezoek dat de fotograaf en ik brachten aan de betreurde volksschrijver was kort na zijn dood en dientengevolge – de grond moest nog inklinken – bevond er zich nog geen officiële grafsteen op zijn rustplaats. We moesten het doen met een houten kruis, een in plastic verpakte foto van de auteur, verlepte bloemen, een Maria-beeldje en een knuffelbeest, een poesje uiteraard. Mijn vader was enkele weken voor ons al naar Reve gereisd en had toen zijn reputatie als grafrover gevestigd: ergens aan het eind van de heldenhof lag een verregend speelgoedezeltje van pluche. En hoewel hij dondersgoed wist van wiens graf dat beest afgeblazen moest zijn, nam ie het mee. Weg van het waaiveld.

Om Reve recht te doen zijn we enige jaren later teruggekeerd en dat heeft bovenstaande foto opgeleverd. Er ligt een steen maar het waait nog steeds. Het Maria-beeldje heeft zich op wonderbaarlijke wijze gedupliceerd, er zijn twee kaarsjes neergezet en het poezenknuffelbeest is vervangen door een stenen variant. De bloemen zijn planten geworden en in potten geplaatst, bestand tegen winter en wind.

Nu alleen nog wat buren, een handjevol helden, wie durft het aan?

Roos Custers (foto: © Dolf Verlinden)

------------

¡Héroes de todos los países, únanse y mueran en Machelen!


La semana pasada ya informé al respecto, pero hoy el pintor Roger Raveel (1921-2013) está enterrado en el antiguo cementerio de Machelen aan de Leie. Y el gran Gerard Reve (1923-2006) permanecerá solo por el momento, flanqueado por un joven héroe, en el solar del nuevo cementerio. Viejo y solitario. En ese campo de generosas dimensiones donde siempre parece soplar el viento.


La primera visita que hicimos el fotógrafo y yo al escritor popular lamentado fue poco después de su muerte y, como resultado, el terreno aún no se había asentado, todavía no había una lápida oficial en su lugar de descanso. Tuvimos que conformarnos con una cruz de madera, una foto del autor envuelta en plástico, flores marchitas, una estatua de María y un peluche, un gatito por supuesto. Mi padre había viajado a Reve unas semanas antes que nosotros y se había forjado su reputación como ladrón de tumbas: en algún lugar al final del Heldenhof yacía un burro de peluche empapado por la lluvia. Y aunque sabía muy bien de quién había sido la tumba de esa bestia, se la llevó con él. Lejos del campo de viento.


Para hacerle justicia a Reve, volvimos unos años después y eso dio como resultado la foto de arriba. Hay una piedra pero el viento sigue soplando. La estatua de María se ha duplicado milagrosamente, se han colocado dos velas y el animal de peluche del gato se ha sustituido por una variante de piedra. Las flores se han convertido en plantas y se colocan en macetas, resistentes al invierno y al viento.


Ahora solo unos pocos vecinos, un puñado de héroes, ¿quién se atreve?


Roos Custers (foto: © Dolf Verlinden)


0

Más información sobre este texto de origenPara obtener más información sobre la traducción, se necesita el texto de origen

Enviar comentarios

Paneles laterales

0